بیماری های آمیزشی

علائم

بیماری های آمیزشی شامل دامنه ای از علائم هستند و گاهی می توانند بدون علامت هم باشند.

علائم بیماری های آمیزشی عبارتند از:

زخم یا زائده در اندام تناسلی،دهان مقعد
ادرار دردناک یا همراه با سوزش
ترشح از آلت تناسلی
ترشحات غیر معمول یا بوی بد واژن
خونریزی غیر معمول از واژن
درد هنگام رابطه جنسی
درد و تورم غدد لنفاوی ،به ویژه کشاله ران
درد زیر شکم
تب
بثورات روی بدن،دست ها یا پاها

علائم ممکن است مدت ها بعد از در معرض بیماری قرار گرفتن(از چند روز تا چند سال بعد)بروز کنند.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

اگر شریک جنسی شما به بیماری های آمیزشی مبتلا است.
خودتان علائم ابتلا به بیماری های آمیزشی را دارید.

علل بیماری

علت بیماری های آمیزشی یکی از موارد زیر است:

باکتری ها
انگل ها
ویروس(ایدز،زگیل و تبخال تناسلی)

سایر عفونت ها مانند، هپاتیتA,B,C عفونت شیگلا و عفونت ژیاردیا ،می تواند از طریق فعالیت جنسی منتقل شوند.هرچند ممکن است بدون تماس جنسی نیز منتقل شوند.

عوامل خطر

هر فردی که از نظر جنسی فعال است،تا حدی در معرض خطر ابتلا به بیماری های آمیزشی قرار دارد.عواملی که خطر ابتلا به این بیماری ها را افزایش می دهد عبارت است از:

رابطه جنسی محافظت نشده.

رابطه جنسی محافظت نشده خطر ابتلا به بیماری های آمیزشی را به طور قابل توجهی افزایش می دهد. استفاده نادرست از کاندوم نیز می تواند خطر ابتلا به بیماری را افزایش دهد.

رابطه جنسی دهانی خطر کمتری دارد،اما در صورت عدم استفاده از کاندوم همچنان احتمال سرایت بیماری وجود دارد.

داشتن رابطه های جنسی متعدد.

(داشتن شرکای جنسی متعدد خطر ابتلا به این بیماری را بیشتر می کند.)

سابقه ابتلا به بیماری های آمیزشی.

(ابتلا به یکی از بیماری های آمیزشی خطر ابتلا به سایر بیماریهای آمیزشی را افزایش می دهد.)

تجاوز جنسی.

(مقابله با تجاوز جنسی دشوار است،اما مهم است که فرد در اسرع وقت برای بررسی و معاینه،درمان و حمایت عاطفی به پزشک مراجعه کند.)

سوء مصرف الکل یا استفاده از مواد مخدر به صورت تفریحی.

(سوء مصرف مواد میتواند مانع از تحلیل و تفسیر مسائل شود و شما را برای شرکت در رفتارهای پر خطر تحریک کند.)

تزریق مواد مخدر.

(استفاده از سوزن های مشترک باعث گسترش بسیاری از عفونت های جدی از جمله HIV،هپاتیت C,B میشود.)

جوان بودن.

(نیمی از بیماری های آمیزشی در افراد بین 15 تا 24 سال رخ می دهد.)

سرایت بیماری از مادر به نوزاد.

برخی از بیماریهای آمیزشی،مانند سوزاک،کلامیدیا،HIV و سیفلیس، می تواند در دوران بارداری یا حین زایمان از مادر به نوزاد منتقل شوند.بیماریهای آمیزشی در نوزادان می تواند باعث مشکلات جدی یا حتی مرگ شود.همه زنان باردار باید از نظر این عفونت ها غربالگری و درمان شوند.

عوارض

ازآنجا که بسیاری از افراد در شروع ابتلا به بیماری های آمیزشی هیچ گونه علائمی ندارند.غربالگری بیماری های آمیزشی جهت پیشگیری از این بیماریها حائز اهمیت است.

در صورتی که بیماری های آمیزشی درمان نشوند،می توانند مشکلات زیر را ایجاد کنند:

مشکلات التهابی لگن
عوارض در بارداری برای جنین
التهاب چشم
آرتروز
ناباروری
بیماری قلبی
برخی از سرطان هایی مانند سرطان دهانه رحم و مقعد مرتبط با HPV

پیشگیری

راه های زیادی برای پیشگیری یا کاهش خطر ابتلا به بیماری های آمیزشی وجود دارد.

پرهیز کنید.(موثرترین راه برای پیشگیری از بیماری های آمیزشی،نداشتن رابطه جنسی پرخطر است از داشتن روابط جنسی متعدد خودداری کنید.)
صبر کنید و آزمایش دهید.(تا قبل از اطمینان از سلامت شریک جنسی خود با او رابطه جنسی نداشته باشید.رابطه جنسی دهانی خطر کمتری دارد،اما برای جلوگیری از انتقال عفونت،از کاندوم استفاده کنید.)

واکسن بزنید.(واکسیناسیون زود هنگام،در پیشگیری از انواع خاصی از بیماریهای آمیزشی مثل ویروس پاپیلومای انسانی(HPV) ، هپاتیت A,B در دسترس و موثر هستند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری های آمریکا(CDC) تزریق واکسن HPV را برای دختران و پسران بالای 11 سال توصیه می کند.در صورتی که این واکسن را در آن سنین دریافت نکرده اید،با مشورت پزشکتان در سنین بالاتر همچنان می تواند آن را تزریق کنید. واکسن هپاتیت B معمولا به نوزادان تزریق می شود و واکسن هپاتیت A برای کودکان 1 ساله توصیه می شود. همچنین این واکسن ها برای افراد بزرگسالی که در کودکی واکسینه نشده اند و رفتارهای پر خطر دارند،توصیه می شود.)
از کاندوم به طور صحیح استفاده کنید.(برای هر رابطه جنسی حتی دهانی،از کاندوم لاتکس استفاده کنید، همچنین هم زمان با کاندوم لاتکس از روان کننده های روغنی استفاده نکنید. کاندوم های ساخته شده از غشاهای طبیعی توصیه نمی شوند؛زیرا در پیشگیری از بیماریهای آمیزشی را کاهش می دهند،اما محافظت کمتری در مقابل بیماری های آمیزشی که باعث زخم های ناحیه تناسلی میشوند،مانند HPV یا تبخال،ایجاد می کند.هم چنین،سایر روش های پیشگیری از بارداری،مانند قرص های ضد بارداری یا دستگاهای داخل رحمی (IUD) ازبیماری های آمیزشی پیشگیری نمی کنند.)

از الکل و مواد مخدر استفاده نکنید.(اگر تحت تاثیر این مواد باشید،احتمال انجام رفتار پرخطر جنسی برای شما بیشتر است.)
برقراری ارتباط.(قبل از هر تماس جنسی جدی،با شریک زندگی خود در مورد انجام رابطه جنسی ایمن تر صحبت کنید.مطمئن شوید که به طور خاص در مورد این که چه فعالیت هایی خوب هستند و چه فعالیت هایی خوب نیستند،توافق دارید.)
ختنه مردان را در نظر بگیرید.(شواهدی وجود دارد که نشان می دهد ختنه مردان می تواند در کاهش خطر ابتلا به HIV طی رابطه جنسی موثر باشد.ختنه مردان هم چنین ممکن است به جلوگیری از انتقال ویروس HPV تناسلی و تبخال تناسلی کمک کند.)
استفاده از روش های دارویی پیشگیری از ابتلا قبل از مواجهه را در نظر بگیرید.(اگر شریک زندگی شما به HIV مبتلا است،با پزشک خود مشورت کنید. در بعضی موارد لازم است شما داروهایی را جهت پیشگیری از HIV تنها در صورتی تجویز می کند که قبلا به HIV مبتلا نشده باشید.قبل از شروع مصرف و سپس هر سه ماه تا زمانیکه آن را مصرف می کنید،نیاز به آزمایش HIV دارید.